TOP 5 polskich rapowych płyt 2010 roku

TOP5 polskich rapowych płyt 2010

5. PIH – Dowód rzeczowy nr. 1

Każdy wie czego można spodziewać się po płytach PeIHa. Rap bezkompromisowy, brudny, wypełniony po brzegi niecenzuralnym słownictwem, to znak firmowy tego magistra prawa z Białegostoku.
Historie opowiadane przez PIHa budzą grozę i odrazę jak chociażby w "Femme Fatale". Numery ociekające brudem i brutalnymi tekstami stanowią zresztą zdecydowaną większość płyty (że wymienię tylko kilka: "Brutalna leksyka", "Weneckie lustro", "Gloria Victis"). Jednak PIH potrafi też nagrać numery bardziej refleksyjne, choć wciąż mające w sobie mniej lub więcej bezczelności, i to na DR1 udowadniają "Zgniłych sumień cmentarz" czy "Czas".
PIH jest jednym z niewielu przedstawicieli tego brutalnego rapu, który do mnie trafia i którego muzykę zazwyczaj oceniam wysoko. Tak też stało się tym razem, jednak w mojej opinii znaleźli się lepsi.

4. Raca – Bobby Fischer

Raper z Olecka robi rap jaki lubię najbardziej, czyli taki z którego na odległość czuć szczerość i emocje (obojętnie negatywne czy pozytywne). "Bobby Fischer", czwarta płyta Racy, obie te cechy posiada. Co więcej, wylewają się one z głośników od pierwszego wersu.
To płyta gorzka jak żołądkowa i szorstka jak papier ścierny. Wersy takie jak "Złapię AIDS aby wydymać farta" są tu na porządku dziennym, a autentyczność w wersach słychać nie tylko w numerach bardziej osobistych jak "Zagramy, panie Szulc", ale i w tych z większym pierdolnięciem jak "Zatracasz siebie". Świat widziany oczami Racy jest miejscem złym, dającym małą szansę na poprawę sytuacji życiowej, a alkohol jest przyjacielem człowieka, który towarzyszy w najgorszych chwilach i pomaga je przetrwać.
Wiele osób pewnie zdziwi obecność "jakiegoś Racy" w tym zestawieniu, a ja dziwię się, że można tego rapu nie doceniać.

3. Eldo – Zapiski z 1001 nocy

Eldo swoją najnowszą, szóstą już, solową płytę postanowił nagrać w całości na bitach coraz bardziej docenianego i rozchwytywanego (podkłady dla El da Sensei, Pezeta/Małolata, Małpy i innych) duetu producenckiego The Returners. Wyszło mu to na dobre, ponieważ zdecydowana więksość podkładów trzyma poziom i Leszkowi nie pozostało nic innego niż położyć równie porządne wersy, a w tym Eldo należy przecież do najlepszych w kraju.
Teksty są różnorodne, zaczynając od mocnego i energetycznego "Jamu" przez kawałki w starym, eternianym stylu: "Dlaczego siedzisz do północy?" czy "Pożycz mi płuca", aż do kawałków komentujacych obecną sytuację w szołbiznesie czyli "Podaj pilota". Na uwagę zasługuje też trwający ponad 7 minut "Pamiętniku...", w którym słyszymy aż 4 różne bity.
Eldo jest na tyle pewnym raperem, że w ciemno można jego płyty kupować i stawiać w czołówce płyt danego roku. Poza tym, "Zapiski z 1001 nocy" to jedyna płyta w tym zestawieniu, na której nie ma żadnych gości, o co coraz trudniej na dzisiejszych płytach rodzimych raperów.

2. HiFi Banda – 23:55

Szczerze przyznam, że pierwsza płyta Hadesa, Dioxa, Czarnego i DJa Kebsa, której reedycja wyszła w PROSTO., jakoś nie zrobiła na mnie mega wrażenia, parę świetnych kawałków i zdecydowana większość po prostu średnich.
Jednak druga płyta HiFi Bandy to już zupełnie co innego. Owszem zdarzają się słabsze momenty, ale jest to dosłownie parę kawałków ("022" – ile mam słuchać jeszcze o Warszawie?), które nie rzutują na całkowitą ocenę albumu. Mówiąc o tej płycie nie można nie wspomnieć o gościnnym udziale reprezentantów Diggin In The Crates w kawałku "Warsaw outdoors", numer z takimi zawodnikami to marzenie chyba każdego rapera w Polsce. Do najmocniejszych punktów płyty należą "Noc nie daje snu 2", "Chciałbym", "Zarażeni" i genialne zakończenie płyty "Ptaki" (ta gitarowa solówka!).
Muzycznie płyta na najwyższym poziomie, a że HiFi banda hołduje klasycznej roli DJ'a w hip-hopie, to usłyszeć można na niej dużo scratchy i cutów. Tekstowo i technicznie też bardzo dobrze jako, że zarówno Diox, jak i Hades są po prostu świetnymi MCs, a goście w większoci też spisali się bardzo dobrze (W.E.N.A.!).

1. Stasiak – Pół żartem pół serio

Po solowej płycie reprezentanta 2cztery7 nie spodziewałem się za wiele, nawet po bardzo dobrym singlu "Vintage", którym Stasiak z jajem skomentował modę jakiej poddaje się wiele młodych osób. Zdarza się jednak czasem, że raperzy płatają figla i zaskakują bardzo pozytywnie.
Tak też jest z płytą "Pół żartem pół serio" na której najsłabszym kawałkami są "Intro" i "Outro". Tu nawet skity mają swój cel, który widać na pierwszy rzut ucha (pokazanie zajawki autora i oddanie hołdu reżyserowi takich filmów jak "Miś" czy "Co mi zrobisz jak mnie złapiesz"). Mimo tego, że nie uświadczymy tu takiej ilości G-Funku jak na płytach 2cztery7, to jednak płyta jest bardzo dobra. Tekst do kawałka "Efekt" to przezabawny komentarz...strachu przed efektem jo-jo. Numery takie jak "Czy długo masz zamiar jeszcze spać?" (przepełniony emocjami utwór o utraconych kontaktach z rodzicami) stanowią z kolei przeciwwagę i tłumaczą drugą połowę tytułu płyty. "Oddzielam ziarna od plew" (świetna zwrotka Pjusa i genialnie wykonany refren) i jeszcze kilka innych to najwyższa półka.
Nie można też pominąć faktu, że gościnnie udzielił się tu Dizkret z legendarnego Starego Miasta, który nawinął w kawałku "To jeszcze nie koniec". Nie można też nie wspomnieć o kozackiej styluweczce Mesa (zwłaszcza w pierwszym wejściu) w "Słowa mają moc". U każdego innego Ten Typ takim rapem zjadłby płytę gospodarzowi, nie tu.
W moich uszach ta płyta nie ma poważnych minusów...no może poza jednym...kończy się.

Wczoraj ukazał się drugi, po "Vintage", klip promujący album Stasiaka. Zapraszam do obejrzenia klipu "Kombinator Stasiak":



Niedługo TOP5 radomskich płyt A.D. 2010!