Podsumowanie roku: Najlepsze radomskie płyty 2014

Koniec roku to, jak zawsze, chwila na podsumowanie minionych 12 miesięcy. Podsumowujemy swoje decyzje i kroki, które doprowadziły nas do miejsca, w którym w tej właśnie chwili stoimy. Podsumowujemy zarówno to, co osiągnęliśmy, jak i to, czego nie udało się zrealizować w życiu prywatnym i zawodowym. Przeglądamy też wydarzenia z najróżniejszych dziedzin świata sportu czy sztuki. Nie inaczej jest z radomskim rapem - 5 subiektywnie najlepszych płyt z 26-600 wydanych w 2014 roku znajdziecie poniżej (5 najlepszych teledysków poznaliście w poniedziałek - klik). Muszę jednak stwierdzić, że ten rok nie był mocnym dla radomskiego rapu. Owszem, wyszło kilka dobrych płyt, jednak w porównaniu do poprzedniego, gdzie miałem problem z wyborem tylko 5 najlepszych, było słabo. W przyszłym roku o miano najlepszej radomskiej płyty będą walczyć BoKoTy oraz KęKę. Czy ktoś będzie w stanie im zagrozić? Cóż, to okaże się za 12 miesięcy, a tymczasem sprawdźcie ten ranking. Zachęcam też do tworzenia własnych podsumowań i list.

5. Emikae "Marzenia i koszmary"

W zeszłym roku pojawiło się niezłe "Z zaplecza" nagrane na bitach PJa. W tym, oprócz kilku luźnych numerów solowych oraz, co cieszy mnie najbardziej, numeru z Młodym i Ufo jako Pari Passu (nastęca Pod Prąd), Emikae postanowił zebrać kilka numerów i zrobić z nich EP. Każdy z pięciu kawałków z EP "Marzenia i koszmary" posiada tytuł jednej z książek napisanych przez mistrza horrorów Stephena Kinga. Nie ma tu jednak horrorecore'u, są za to luźno skojarzone z danymi tytułami numery, z niewielkimi follow upami do wspomnianych. Materiał jest krótki, jednak nie można tego traktować w kategorii minusa - wszak na płycie i kopercie jak wół stoją dwie literki "EP", które swoje przecież znaczą. Nie wiem, czy Emikae byłby w stanie udźwignąć solowe LP bez podpierania się gośćmi, ale w tym przypadku radzi sobie naprawdę przyzwoicie i chyba właśnie dlatego lubię wracać do tej płyty. A fakt, że można było ten materiał dostać za darmoszkę od Majka powinien w tym momencie przyprawić o wstyd, tych, którzy nie skorzystali z okazji.

4. 021/Maka "Kontrasty"

Co zrobić, że jestem truskulem i ta płyta bardzo mi pasuje i lubię do niej wracać? Chyba replay rate najlepiej pokazuje jakie płyty/numery najbardziej się nam podobają nie? A "Kontrasty" są po prostu dobrą płytą, którą zarówno Karol, jak i Oskar pokazują, że powoli idą do przodu i notują progres. Zwłaszcza pod względem nawijki - nie uświadczymy tu już tak ogromnej ilości niewyraźnie zarymowanych wersów, co wcześniej. 021 i Maka od poprzedniej płyty ("Trajektoria rapu" 2013) dojrzeli, co słychać w tekstach o (tu bez niespodzianek) polityce, społeczeństwie, w którym żyjemy czy najbliższym nam osobach. Tematyka jest jednak minusem tej płyty, dokładnie te same problemy poruszane były na "Trajektorii rapu". Może przy okazji kolejnego albumu warto trochę poszerzyć zakres treści?

3. Gibs "Ego trappin'"

Największe zaskoczenie tego roku w radomskim rapie. Połączenie poziomu "Ego trappin'" z faktem, że wcześniej zwyczajnie o Gibsie nie słyszałem, sprawiło, że ta płyta wywołała we mnie efekt "wow!" Zacznijmy od tego, że albumy konceptualne w Radomiu to wciąż ziemia nieodkryta dla raperów. Gibs postanowił ten stan rzeczy zmienić i nagrał album mocno egocentryczny (tytuł do czegoś zobowiązuje!) w formie...sesji u psychoterapeutki. Stąd też skity na końcu każdego numeru, gdzie słyszymy rozmowę rapera i terapeutki, odbywającą się na kozetce. Ciekawy pomysł, a jego wykonanie jest naprawdę dobre. Jak sugeruje tytuł "Ego trappin'" jest płytą mocno newschoolową, w stopniu, w jakim jeszcze tego w naszym mieście nie było. Bity, które przygotował Scandal, brzmią jakby powstały na brudnym południu Stanów, a nie w Polsce. Świetnie budują klimat, który na płycie chciał stworzyć Gibs. Udało się. Czekam na więcej.

2. Lesuaff "After party"

Kiedy jeden z pionierów radomskiego rapu wydaje debiutancki (!) solowy album, wiesz, że to nie może być słabe. Powiem więcej, wiesz z góry, że to będzie poważny pretendent do miana płyty roku. Lesuaff bez trudu nagrał taki właśnie album - świetny w odbiorze, z dużym współczynnikiem tzw. "replay rate", co sprawia, że po kilku odsłuchach, jadąc furą drzesz się na całe gardło i wypluwasz razem z Lesiem kolejne wersy. "Ponad 3 dychy, dom na bani, rodzinę, kredyt, samochód, raty, opłaty / a z drugiej strony, jakbym miał to policzyć ile razy wpadło mi coś za darmo to nigdy". "To jakbym przestał pić kawę mocną / czasem nie piję i pół roku, a nagle muszę pierdolnąć / z tym, że jestem tu też jest tak / bo przeniosłem się blok obok, choć wielu już tu nie mieszka". "Słucham rapu nie od dziś, wiem co buja / słucham rapu, lecę z rapem, lecę w melanż nie w chuja". I wiele innych. Co sprawia, że płyta jest naprawdę dobra? Cóż, wydaje mi się, że to jak muzyka współgra z wokalem, którym nawijane są trafnie określające rzeczywistość wersy. "After party" to ma, a fakt, że nie jest tu na pierwszym miejscu nic temu albumowi nie ujmuje. Wszak u Ciebie może to być najlepsza radomska płyta roku, czyż nie?

1. Radomskie Mocne "Bez filtra"

Najbardziej przeze mnie katowana radomska płyta ostatnich 12 miesięcy. W samochodzie, na mp3, w domu. W stosunku do poprzedniej płyty Żołnierza jakościowy przeskok jest ogromny. Zarówno pod względem miksu i masteru czy chociażby ustawienia głośności bitu w stosunku do wokali. O nawijaniu już nie wspominając. Muszę przyznać, że kiedy pierwszy raz Żołnierz wspomniał mi o pomyśle nagrania tej płyty i pojawieniu się na niej mniej lub bardziej trapowych bitów, byłem lekko zaniepokojony. Okazało się, że niesłusznie, bo Bartek poradził sobie z podkładami co najmniej dobrze. Numerów takich jak: "Fastmotion", "Wszyscy chcą iść do nieba", "Nowa nadzieja", "Protest" czy "Welcome tu", mogę słuchać z bardzo dużą częstotliwością. Zdecydowanie jest to najlepszy album w, jakby nie patrzeć, bogatej już dyskografii Żołnierza. Przed następnym materiałem poprzeczka jest zawieszona wysoko.